Mandalay en drie steden rondom Mandalay hebben in de loop van de eeuwen nogal eens van stuivertje gewisseld als hoofdstad van koninkrijken in deze regio. De laatste koning van Mandalay werd in 1885 door de Britten afgezet. Een bezoek aan deze drie steden is door de historische gebouwen of restanten daarvan zeer interessant.
Er zijn niet zoveel mensen die ‘s ochtends voor zonsopkomst in Amarapura al naar de beroemde circa een kilometer lange van teakhout vervaardigde U Bein Brug gaan. Deze brug is een zeer geliefde plek bij fotografen. Een grote groep Chinezen dicteerde hier vanmorgen de gang van zaken. Ze hadden een visser ingehuurd, die op een door hen te bepalen tijdstip zijn net moest uitgooien. Jammer dat de dames en heren Chinezen ondanks hun dure uitrusting niet tot de categorie ervaren fotografen gerekend kunnnen worden. Dat geldt zeker ook niet voor mij, maar zelfs ik kon zien dat ze te lang wachtten tot ze het sein gaven aan de visser zijn net uit te werpen. Ik heb een keurige foto kunnen maken waarop het door de lucht zwevende net zichtbaar is, maar er was al teveel directe zonlicht om ook nog de zich er achter bevindende visser(sboot) goed in beeld te krijgen.
Na de zonsopkomst ontbeten en naar het klooster Bagaya Kyaung voor de obligate lunch van de monniken rondom half 11. We hadden na de ervaring in Bago vorige week beter moeten weten...

Saigang ligt aan de de andere oever van de Irriwady-rivier. Na een kort bezoek aan de Sitagu Buddhist Academy, was het meeste verrassend in Saigang een school met de naam Aung Myae Oo met bijna 3000 jonge monniken en nonnen, novicen. Belangrijk doel van deze school is het onderwijs mogelijk te makern aan hen die zich dit niet zelf kunnen permitteren. In principe worden ze wel monnik of non. Heerlijk om daar rond te kunnen lopen en met een van de onderwijzeressen te kunnen praten.
De U Min Thonze Caves is een stupa met 45 in de vorm van een halve maan geplaatste boeddhabeelden.
Na de lunch volgde dan de derde en meest oude van de drie voormalige koninkssteden, Inwa. Inwa bereik je met een eenvoudige veerboot. Bij aankomst staan daar de paardenwagens klaar, het belangrijkste middel van vervoer in deze landelijk gelegen plaats. je kunt je eigenlijk niet voorstellen dat dit vroeger de hoofdstad van een koninkrijk was. De rit met de zeer eenvoudige nauwelijks van enige vering voorziene paardenkar vergt op de onverharde wegen wel wat van je lijf en ledematen. Dat moet je er dan maar voor over hebben, want er valt genoeg te zien in deze landelijke omgeving op plekken waar je het niet verwacht. We hebben het dan over de teakhouten Bagaya Kyaung (voormalig klooster), de Yadona Sin Me Pagode, die ons deed denken aan Angkor in Cambodja en de Maha Aungmye Bonzan, het koninklijke klooster.
De dag sloten we af bij de U Bein Brug in Amarapura voor de zonsondergang. Die is, door het gunstiger tijdstip aan het eind van de middag, populairder dan de zonsopkomst. Persoonlijk vond ik de zonsopkomst mooier.